اشعار

از شـبـسـتان ولایـت قـمـرى پـیـدا شد            از گـلـستـان هـدایـت ثـمـرى پـیـدا شد
بحر موّاج كرم آمده در جوش و خروش            كه ز دریـاى عـنایـت گهـرى پـیدا شد

شب میلاد جواد است، نـدا زد جبریل            كز پـى شام مـبـارك سحـرى پـیدا شد
از افـق ماه درخـشان رجب داد نـویـد            كه ز خـورشید ولایـت قـمرى پیدا شد
می‌رسد نكهت ریحان بهشتى به مشام            كه ز «ریحانه» رضا را پسرى پیدا شد
سـال‌ها بود پـدر چـشم به راه پـسـرى            كه پـسـر آمد و نـور بـصـرى پیدا شد
نام نـیـكـوش محمّد، لقب اوست جـواد            در صـفـات مـلـكـوتى بـشرى پیدا شد
دادخـواهـان جـهـان را ز پى دادرسى            خــســرو دادرسِ دادگــرى پــیـدا شـد
مظهر زُهد و فضیلت، كه بدان گوهر پاك            عـلـم نـازد كه مرا تـاج سرى پیدا شد
مجلس آراسته مأمون ز بزرگان و رجال            كه ز در كودك صاحب نظرى پیدا شد
پاسخ مجـلسیان داد به هـرگونه سؤال            كز همه برتر و شـایـسته ترى پیدا شد
سپـر انـداخـته روباه صفت مـدّعـیـان            زان كه در بیشه دین شیر نرى پیدا شد
اى كه در وادى حیرت شده‌اى سرگردان            غـم مخور قـافـله را راهـبرى پیدا شد
خرّم آن گل كه ز هر سو به تماشاى رخش            صد چو من بلبل خونین جگرى پیدا شد
چو بـدو رایـحـۀ جـد گـرامـیـش رسید            در دل از شوق وصالش شررى پیدا شد
چون به بغداد دو سرچشمه رسیدند به هم            خاك را لطف و صفاى دگرى پیدا شد
اى « رسا » شادى میـلاد همایون جواد            طبع مـوجـى زد و زیـبا اثرى پیدا شد

آفـتـابی امشب از بـیت رضا سر می‌زند           کز فروغش طعنه بر خورشید خاور می‌زند

بشکـفـد در دامن ریحـانه زیـبا غنچه‌ای           کـودکی لبـخـنـد در دامـان مـادر می‌زند

امشب از میلاد مسعود جواد ابن الرضا           شیعیان را پیک شادی حلقه بر در می‌زند

کوری چـشم حـسود و شادی قـلب رضا           پرده یکـسو از رخ او حیِّ داور می‌زند

حق به پاس حرمت مولود مسعود جواد           عاصیان را مُهر آمرزش به دفتر می‌زند

تا گـذارم سر به پایش تا بگـیـرم دامنش           گرد رخسارش دلم پروانه سان پر می‌زند

آن که جودش خیره سازد چشم هر فرزانه را           و آن که با علمش به جان خصم آذر می‌زند

آنکه عاجز ساخت یحیی را به هنگام سوال           آنکه بر هم بـزم مـأمون ستمگـر می‌زند

آنکه در سن طفـولیت کـنار باب خویش           ناله از دل در غم زهرای اطهر می‌زند

آنکه جد مصلح دنـیـا و دین مهـدی بُـوَد           مهدی‌اش بر دار، جسم آن دو کافر می‌زند

در غم جانسوز هجرانش هنرور روز و شب           نـالـۀ یـابن الحـسـن بـا دیـدۀ تـر مـی‌زنـد

هـزار جان گرامی فـدای جـود جـواد            دل شكـسته خود بسته‌ام به بود جـواد

هماره می‌رسد از كائنات و مخلوقات            ندای ذكر و ثنا، مدحت و درود جواد

همه خلایق عالم، غریق نعمت اوست            چرا كه نیست حدودی برای جود جواد

وصی حجّت هـشـتـم، سـلالـۀ زهــرا            خـدای حَـیِّ تـوانـا بود شـهـود جــواد

شب تولد دریای جـود و احسان است            رسد به گوش سماواتیان، سرود جواد

در این ولادت چشم و چراغ بزم وصال            شده است شـاد، دل والـی ودود جـواد

از آنكه سجدۀ شكرش، فضل خداست             قبول حضرت جانان شده سجود جواد

قـدم به عـرشـۀ زیـن بـراق نـور نهاد            به سوی حضرت سبحان بود صعود جواد

ز ذیل فضل و عنایات او ندارم دست            كه زنده‌ام به عنایات و هم وجود جواد

بـه اشـك دیـده بـشـویـم دفـاتـر گـنـهـم            كه متصل شده قطره به بحر جود جواد

کـوبـم در ســرای جـواد الائـمّـه را            تا بـشـنـوم صـدای جـواد الائـمّه را
سر بر نگـیـرم از در دولتـسرای او            بس دیـده‌ام سـخـای جواد الائـمّه را

دلــــداده‌ام بـــه زادۀ آزاده رضـــــا            دارم به سـر هـوای جواد الائـمّه را
تا زنـده‌ام به دولت حُبّ عـلی و آل            دارم به لب ثـنـای جـواد الائـمّـه را
بی‌اعـتنا به سلطـنت هر دو عـالـمـم            هـستـم گـدا، گـدای جـواد الائـمّه را
بر تاج و تخت جملۀ شاهان نمی‌دهم            خــاک در ســرای جـواد الائـمّـه را
نشناسمی بجود و سخا این چنین بنام            از مـاسـوا سـوای جـواد الائـمّـه را
حاشا اگر به قیمت هستی دهم ز کف            ســرمـایــۀ ولای جــواد الائــمّـه را
نشناخت آن کسی که مقام ولایـتـش            نـشـنـاخـتـه خـدای جـواد الائـمّـه را
ماه رجب که کرده مصفا جهان حُسن            دارد بـخـود صفـای جواد الائـمّه را
گاه طلوع صبح دهم زین مه آفتاب            بـوسـیـده خاک پای جواد الائـمّه را
گل رو فلق هماره بود از دمی که دید            سـیـمـای دلـربـای جــواد الائـمّه را
روزیکه نیست غیر عمل دستگیر خلق            دل بـسته‌ام عـطـای جواد الائـمّه را
دارم «امید» اینکه ز اخلاص بـندگی            حاصل کـنم رضای جواد الائـمّه را

ای کوثر دوم که مشهور است جودت            ظاهر تمام خير و خوبی از وجودت
تـو آفـريـنـش را چـراغ رهـنـمـائی            سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايی

در اين جهان و اين همه لطف و کرامت            جـودت قـيامت می‌کند روز قـيامت
بر مصطفي گفتند ابتر کـوثرش داد            يک دختر اما از دو عالم بهترش داد
گفـتند ابـتر بر رضا دادش جـوادی            کز او گرامی تر به عالم کس نزادی
وقتی بر آيـد دست جود از آستـينش            گوهر فشاند در يسار و در يـميـنش
تنها نه او بر دوستان گوهـر ببخشد            بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد
گلبرگ زهرا و نشان ز آن لاله دارد            در کـودکی از داغ مـادر نـاله دارد
گفت آن دو را از قبر بيرون می‌کشانم            من انـتـقـام از قـاتـلانـش می‌ستـانـم
هـرگـز گـدا نـوميـد از اين در نگردد            وز درگه او دست خالی بر نگـردد
مولای ما اينک تو را خوانيم ما هم            کز دست غم سر در گريبانيم ما هم
دل مُـرده‌ايم آب حـياتی بخش ما را            وز محبس غمها نجاتی بخش ما را

ای به همه ماسوی سيد و مـولا جواد            نـام خـوشت بر لـب اهـل تـولا جـواد
هر که شود سائـلت پادشه عـالم است            هر چه بگويم من از جود و عطايت کم است

ذرۀ نـا قــابـلــم مـهــر شـمــا در دلــم            از دو جهان يا جواد عشق تو شد حاصلم
ای به رضا نور عين وی به سخا زيب و زين            قـبـلـۀ دلها بود قـبـر تو در کـاظـمـين
بحر عـطا و کرم معـدن جـود و سخا            ای پـسر فـاطـمه کن نگهـی سوی ما
دست تو وقت کـرم کار خـدا می‌کـند            ذکر شـريـف جـواد درد دوا می‌کـنـد
زد به دل ما شرر سوز غمت يا جواد            جان بفدای تو و عـمر کمت يا جـواد
با هـمۀ آنکـه ديـد از تو عـطـا و وفـا            همسر نامهربان  کُشت تو را از جفا
اي گـل بـاغ مُراد کشتۀ ظلـم و عـناد            دست مرا هم بگير از کرمت يا جواد

طوبای تو میان دلم قـد کشیده است            بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم            جـذر مرا نگاه شما مـد کشیده است

این جـذبـۀ طـلایـی بـالا نـشـیـن تو            بـال مرا حـوالی گـنـبد کـشیده است

دست خدای عز و جل روی قلب ما            این بار سوم است محمد کشیده است

نوری رئوف در حرمت موج می‌زند            الطاف کاظمین به مشهد کشیده است

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

بـگـذار خـاک پـای تو نقاشی‌ام کنند            سـجـادۀ دعـای تو نـقـاشـی‌ام کـنـنـد

بگـذار در کـنـار قـدم‌های هر شبت            با رشتـۀ عـبـای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

بال و پـرم بـده که شبـیـه کـبـوتری            امـروز در هـوای تو نقـاشی‌ام کنند

بـگـذار از زمـان ازل تا هـمـیشه‌ها            آقـای من بـرای تو نـقـاشی‌ام کـنـند

وقتی میان خانه دعـا پخش می‌کنی            مسکین ترین گدای تو نقاشی‌ام کنند

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

ای بالـش تو دست امـام رئـوف مـا            ای سایه بان روی تو بال فـرشته‌ها

تا آمدی امام رضا گـریه‌اش گرفت            ای مـسـتـجـاب چـلـۀ سـجـادۀ دعــا

تا یک تـبـسّـمی نکـنـی پـا نمی‌شود            خـورشیـد از مـقـابـل گـهـواره شما

اینگونه بی‌نقاب نظر می‌خوری عزیز            ایـنـقــدر در مـقـابـل آئـیـنـه‌هـا نـیـا

آقـا قـرار مـا سـر میـدان کـاظـمـین            ای اولـیـن زیـارت مـا بعـد کـربـلا

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می‌شوم            از زائران صبـح نـسیـم تو می‌شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم کنند            سوگند میخورم که کـلیم تو می‌شوم

وقتی که از محـلۀ ما می‌کنی عبور            کوچه نشین دست کـریم تو می‌شوم

بر پشت بام گـنـبـد زرد و طلائـیت            مـثـل کـبـوتـران حـریـم تو می‌شوم

کم کـم در ابتدای خـیابـان کـاظمیـن            دارم همان گـدای قـدیـم تو می‌شـوم

بخـشنـده تو، خـدای کـرم تو، جـواد تو
ابن الرضا تو، حضرت باب الـمراد تو

سائل، شبی که زائر باب المُراد شد            تـسبـیح وار، گرمِ دَمِ « یا جـواد » شد

در کـربـلا نیـافـت مَجـالِ گـریـستن            در کاظمین روزیِ اشکش زیاد شد

حتّی غمی که کُنج دلش جا گرفته بود            وقتِ بغل گرفتنِ این کعبه، شاد شد

گَرد گُـناه را ز رویِ شانه‌اش تکاند            وقتی نـسیمِ صحن مُـبـدّل به باد شد

شد با سواد گیسوی دلبر سپید بخت            تـا بـر سـواد آیـنـه بـی‌اعـتـمـاد شـد

حتّی نصیب حور و ملک هم نشد به عُمْر            خیری که سهم زائر خَـیرُالعِـباد شد

هرکس نداشت مِـهر جوا دالائمه را            واللهِ روسـیـاه تـر از قــوم عــاد شد

هرکس که یاامام رضا گفت و جان سپرد            سوگند بر جوادِ رضا «زنده یاد» شد

در اوّلـین قـدم به مُـراد دلـش رسید            سائل، دمی که ساجدِ «بابُ الجواد» شد

لب قاصر از بیان جـواد الائـمّـه است            عـالـم گـدای خـوان جـواد الائمّه است

فصل بهار و ماه رجب، عطر و بوی یار            این عـیـد عاشقـان جـواد الائـمّـه است

مــا را گـدای سـفــرۀ آقــا نـوشـتـه‌انـد            از لطف بی کـران جـواد الائـمّـه است

بـاکی ندارد از غـم مسکـیـنی‌اش گـدا            وقـتی که در امـان جـواد الائـمّـه است

حاتم که شهرتش همه جود و سخاوت است            خود جـزو سـائـلان جـواد الائمّه است

جـویـند سائلان همه نام و نشان از او            ابـن الـرضا نـشان جـواد الائـمّـه است

با مقـدمش، عـیان شده نـسل امامـتـش            این افـتخـار از آن جـواد الائـمّـه است

هرگز نگشته خـلق، مبارک تر از شما            این جـلـوۀ عـیـان جـواد الائـمّـه اسـت

این آستان که خـادمیش فخر اولـیاست            درگــاه و آسـتـان جــواد الائـمّـه اسـت

مـشـکـل گـشا تـرین قـسـم بعد فـاطـمه            در مُلک طوس، جان جواد الائمّه است

بیا به شهر مدیـنه نگـاه را حس کن            به دل سفر کن و نزدیک راه را حس کن

بیا به روی مسیح آفـرین حق بنگـر            شمیم یوسف بیرون ز چاه را حس کن

بیا به صفحه اعمال عاشقـان امشب            شروع بخشش و ردّ گناه را حس کن

بیا به برکۀ چشم رضا ز شوق امشب            جمال منعکس و روی ماه را حس کن

شکوفه‌ای علوی بر درخت طوبی بین            بیا حضور ولیعـهد شاه را حس کن

مدیـنه مکّـه شد و جـلـوه گـاه زهـرا شـد

بخـوان ترانه که سلـطان عشق بـابـا شد

رسید آنکه به قرآن عشق کاتب شد            شبیه جدّ خودش مظهر العجائب شد

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد            همانکه ماه رخش قـبـلۀ کواکب شد

چـقـدر آمـدنش بر پـدر مبارک بود            که شکر و سجده برای امام واجب شد

به کوری همۀ بخل طیـنـتـان جهان            تمام جود خدا را رسید و صاحب شد

رسـیـد آنـکـه جـواد الائـمـه شـد نـامـش

همان که جـود و کرم هست تشنۀ جامش

جمال بی‌مثلش جلوه گاه خورشیدی             زبان پُر گهـرش آیه‌های تـوحـیدی

دلـیـل بـنـدگـی حـق ولایـت تـامـش            خدا ستـیز بود هرکه کرده تـردیدی

به جای پای خدا پا نهد هرآنکس که            کند همیشه از این شاهـزاده تقـلیدی

بگو بگو به خدا عشق او فزونتر ده            برای ما بپسند آنچه خود پـسنـدیدی

تمام جـلـوۀ الله در رخـش پـیـداست            توان جـمال نبی را در رخش دیدی

چـه کـفـر بـاشـد و ایـمـان دلـم بـود آزاد

مــنــم غـــلام درِ خــانــۀ امـــام جــــواد

بهشت عاشق عطر و شمیم گیسویش            کـلـیم عابد محـراب طـور ابـرویش

ترانه ساز غـزل‌ها صدای زیـبایش            قـیـامت ابـدی می‌کـنـد بـپـا هـویـش

ستاره عاشق برق نگـاه پُر فـیضش            بهار، فصل خـزان بهـار مـیـنـویش

یگـانۀ پـدر است و پـدر بود عـاشق            به چـشـم‌هـای زلال نـگـاه جادویش

قنوت دست گدایش روا کـند حاجت            محّـل رفـع نـیـاز پـیـمـبـران کویش

ز چشمۀ برکـاتـش مـی ولا عـشق است

ز او شنـیدن عرض دل گـدا عشق است

خـمـار دیـدۀ جـام شـرابـنـاک تــوأم            منم که آدم دار و درخت و تاک توأم

همیشه ایـمن هـرز دعـای تو هـستم            به جستجوی نهم در پی پـلاک توأم

منم که حرفۀ اجدادی‌ام گدایی توست            به رسم عشق و جنون عبد سینه چاک توأم

منم دخـیل بخـیلی که با تو می‌مـانم            همیشه زنده‌ام از عشق چون هلاک توأم

زیـادی گـلـتـان هـستم و خـوشم آقـا            که هم سرشت شمایم غبار خاک توأم

تـوئـی ادامـۀ نـسـل بـلـنـد و پُـر ثـمـرت

دلـیــل خــنــدۀ رخــشــنــدۀ لـب پــدرت

چه خوب آمدی ای امتداد پـیغـمـبر            رسید ارث ولایت به دست تو آخـر

ولید برتر و خوش یمن نسل ثارالله            صدای قـلب امامت، سـلالـۀ کـوثـر

برای اهل دو عـالـم تو حجت اللهی            برای شاه غریبان توئی عـلی اکـبر

بیا به جـمع شلوغی به امـر بابـایت            که از تو بهره بگیرند مُسلم و کافـر

عصای پیری بابائی و عصای زمین            بشر توئی و کرامات توست فوق بشر

تــمـام جـلــوۀ چــشـم انـتـظـاری پــدری

نه، بلکه بهـر پـدر جان و پـارۀ جگـری

سلام حق به شما ای طلـوع زیبائی            قـشـنگی هـمۀ خـواب های رویـائی

تو نور اوّل و آخـر تو دائـماً هـستی            تو آفـتـاب ازل مـاهـتـاب شب هائی

به سن و سال تو کاری ندارم ای آقا            به سن ّکـودکی‌ات هم امـام و آقـائی

بیا و خـانه تـکـان دل سیـاهـم بـاش            کنون که جا به دلم کرده‌ای عجب جائی

اگر چه پای تو برسنگ خورد و افتادی            ولی تو تا به قـیامت همیشه بر پائی

به روی خاک زمین خوردی و شدی مضطر

ز سـیـنـه نـالـه زدی وای مــادرم مــادر

ای دُر نـورانـیِ ده بـحـر نـور            وی نهـمین حجتِ ربّ غـفـور
آیــنـۀ قـبـلـۀ هــفــتــم: جـــواد            نـور دل حـجّت هـشـتم: جـواد

کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابـن الرضا            محـمـدی یـا عـلـی مـرتـضی؟
کعـبۀ ارکـان حـرم کیست؟ تو            قـبـلۀ اربـاب کـرم کـیست؟ تو
ماه رخت، مصحف آیات حق            واسـطـۀ کــل عــنـایـات حــق
دسـت تـو دسـت کـرم کـبـریـا            صحـن و رواقت حـرم کـبـریا
ارض و سماوات به تو متکی            بـوده امــام هــمـه از کـودکـی
عـلم، بوَد نـقـش گـل روی تـو            جـود، گـدایی بـه سر کوی تـو
با سخن تـو شده احـیـای عـلـم            هر نفس توست مسیحای عـلم
طــور، تـجـلّـی گـه انـوار تـو            نـور، مـتــاع ســر بــازار تـو
روی خـدا، روی دل آرای تو            چـشم رضا، محـو تمـاشـای تو
چون تو کسی عابد و معبود نیست            با برکت تر ز تو مولود نیست
تو پـسـر فـاطـمـه‌ای یا جـواد!            قـبـلـۀ جان هـمـه‌ای یـا جـواد!
زادۀ اکـثـم ز تـو خجـلـت زده            سیـنـۀ مأمـون ز تـو آتـشـکـده
داده‌ای ای حجّـت پـروردگـار            پاسخ یک مسئله را سی هزار
مـخـزن عـلـم ازلـی سـیـنـه‌ات            عــالَـم اســرار، در آیـیــنـه‌ات
ظرف وجود تو پُر از علم غیب            نـور خـدایـی و مـبـرّا ز عـیب
طـلـعــت تـو آیــنـۀ روی حـق            عالم غیبی، ولی از سوی حق
بـرتـری از اینـکه مـیان رهی            یک خبر از ماهی و مأمون دهی
عالم دانش همه پا بست توست            دایره‌ای بین کف دست توست
خلق جهان را به درت التجاست            شأن شما «وَ مَن اَتا کُم نَجاست»
خیل مَلَک، عاشق تهلیل توست            وحی خدا زنده به تأویل توست
ای ملک و جن و بشر زائرت            وسعـت مُـلک ازلـی، حائـرت
مـظهـر الـطـاف خـدای مجـیـد            از کرم و جود تـو نبـوَد بعـیـد
تا چو منی عـقـده ز دل وا کنم            در حـرم قـدس تـو نـجـوا کـنم
خار اگر خار بُـوَد با گل است            زنده به آب و نفـس بلـبل است
"میثم" دلخـسته از آن شماست            گرچه کم از برگ خزان شماست

امــام الـهـدی، یا جـواد الائـمّـه            ولـیِّ خــدا، یــا جــواد الائـمّــه

سپهر کرم، ابر رحمت، یم جود            مـحـیـط سـخـا، یا جـواد الائـمّه

چه گویم به وصفت که فرموده آن را            بـه قـرآن خـدا، یا جـواد الائـمّه

به کشتیّ ایمان در امواج طوفان            تـوئـی نـاخـدا، یا جـواد الائـمّه

چه در هفت گردون چه در هشت جنّت            تـوئـی مـقـتـدا، یا جـواد الائـمّه

سماواتیان راست مدح تو، بر لب            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

بود نقش خاک ره کـاظـمیـنت            رخ اولــیــاء، یـا جـواد الائـمّـه

ز شاهیست عارم که در آستانت            گـدایـم گــدا، یــا جـواد الائـمّـه

بود بی ولای تو طاعات عـالم            سـراسـر هـبـا، یا جـواد الائـمّه

اگر بود واقف ز علمی که داده            تـو را کـبـریـا، یا جـواد الائـمّه

نه بگشودی اندر برت پور اکثم            لب خویش را، یا جـواد الائـمّه

گرم سر جدا گردد از تن، نگردد            دل از تو جـدا، یا جـواد الائـمّه

بغیر از خدا هر که گوید ثنایت            بـود نـا رسـا، یـا جـواد الائـمّـه

خـدا داد پاسخ به هر بیـنوا کو            تو را زد صدا، یا جواد الائـمّه

به بازار محـشـر ولای تو آرم            به روز جـزا، یـا جـواد الائـمّه

ثنای تو گویم عطا از تو جویم            به هر دو سرا، یا جـواد الائـمّه

رهایی به مهر تو خواهم که گشتم            اسـیـر هــوا، یـا جــواد الائـمّـه

خوش آن ملتجی را که در آستانت            کـنـد الـتـجـاء، یـا جـواد الائـمّه

جوادی، جوادی، گدایم، گـدایم            عطا کن، عطا، یا جواد الائـمّه

بخوان جانب کاظمینم وز آنجا            بـبـر کـربــلا، یا جـواد الائـمّـه

بمانم، بمیـرم سپس زنده گردم            به مـهـر شـما، یا جـواد الائـمّه

به جان پیمبر به زهرای اطهر            به بـابت رضا، یا جـواد الائـمّه

مرا تا ابـد از صف دوستـانت            مگـردان جـدا، یا جـواد الائـمّه

گرفتم که راندیّ و راهم ندادی            روم در کـجـا، یا جـواد الائـمّـه

تهی دستم و هستیم هست، تنها            گـنـاه و رجـا، یـا جـواد الائـمّـه

قدم گشته خم، پا فرو مانده در گل            ز بـار خـطـا، یـا جـواد الائـمّـه

به یاد تو اشک از بصر می‌فشانم            به صبح و مسا، یا جواد الائمّه

دریغـا که از یـار نامهـربـانت            کشیدی چـه‌ها، یا جـواد الائـمّه

تو را کشت، آخر به فصل جوانی            ز زهـر جـفـا، یا جـواد الائـمّـه

تو را کشت، اما لب تشنه آخر            نـدانـم چــرا؟، یـا جـواد الائـمّه

ز بس ناله کردی در آن حجره تنها            فـتـادی از پـا، یا جـواد الائـمّـه

ولی دیگر از جسم پاکت نشد سر            جــدا از قـفـا، یـا جـواد الائـمّـه

به قربان جسمی که گردید او را            کـفـن بــوریـا، یـا جـواد الائـمّه

به قربان آن سر که می‌خواند قرآن            به طشت طلا، یا جـواد الائـمّه

به قربان آن رخ که شد شسته با خون            به دشـت بـلا، یـا جـواد الائـمّه

ببین نخل میثم که بر داده عمری            بـوصف شما، یا جـواد الائـمّـه

ای سائل سائـلت، کـرامت            مرهون تو جـود تا قیامت

ای ثبت به خط و خال و حُسنت            توحـید و نـبـوّت و امامت

خلق دو جهـان پی گـدائی            دارند به درگهـت اقـامـت

هم کوچک کوچکت بزرگی            هم بـنـدۀ بنـده‌ات زعـامت

مانـند نهـال در بـرت خـم            خوبان همیشه راست قامت

تا هست خـدای را خـدائی

تو جود کـنّی و مـا گـدائی

تا ماه جـمال خـود نمودی            از شمس شموس دل ربودی

از غیر خـدای چشم بستی            بر ذکر خدای لب گشودی

قرآن ز رخ تو بوسه برداشت            تو آیه به زیر لب سرودی

عالم همگان تو را ستودند            چون تو که خدای را ستودی

تا شـام ابـد کـریـم هـستی            از صبح ازل جـواد بودی

از نور تو ای چراغ بینش

روشن شده چشم آفـرینش

ریحـانه، محمّدی دگر زاد            یـا آمـنــه‌ای پـیـامـبـر زاد

یا بـنـت اسـد عـلّـی دیگـر            یا فاطمه نـازنین پسر زاد

دریای عفاف گوهر آورد            یا شمسۀ برج دین قمر زاد

من هرچه بوصف او بگویم            آن مادر خوب خوب تر زاد

از بهر رضا رضای دیگر            فرزند نگو، بگو پـدر زاد

آئـیـنه حُـسن سـرمـدی تو

سـر تا‌ به‌ قـدم محـمدی تو

وصف تو کجا ز من برآید            این کار کی از سخن برآید؟

قـابـل نـبـود بـپـات ریـزم            گـیرم دُرم از دهـن بـرآید

با یـاد تو دل قـرار گـیـرد            از شوق تو جان ز تن برآید

لبخـند زنـد به بـاغ حُسنت            هر لاله که از چمن برآید

تو خنده بزن که اشک شادی            از چـشـم ابوالحسن برآیـد

ای پای به فـرق عالـمینت

شهر دل ماست کاظمیـنت

آبـای تـو مـقــتـدای عـالـم            ابـنـای تـو رهــنـمـای آدم

با ماهی کوچکی که مأمون            در دست فشرده بود محکم

می‌خواست تو را بیازماید            ای آئـیـنـه دار راز عـالـم

تنها نه ضمیر او که گفتی            از ابر و هـوا و ماهی و یم

از جاه تو مات، نجل هارون            بر عـلم تو محو، پـور اکثم

کس مثل تو حل نکرده کامل

یک مسأله سی‌هزار مشکل

عـشق آیـتـی از ولایت تو            دل شـیـفـتـۀ حـکـایـت تـو

منسوخ شود عـلـوم عـالـم            با یک سخن از روایت تو

در چـاه عـدم فـتـد ظلالت            بـا پـرتـوی از هـدایـت تو

در وادی شرم گم شود جود            از بخـشـش بـی‌نهـایت تو

هر کس به تو ظلم کرد آخر            شرمـنده شد از عـنایت تو

از بسکه کریمی و جوادی

بر دشمن خویش، حرز دادی

ای جود و عنایـتت خدائی            کـار تو همه گـره گـشائی

از سلطـنت دو عـالـمم به            در کوی گـدای تو گـدائی

صد بارم اگر جدا شود سر            به کز تو فـتد مرا جـدائی

بی‌مهـر تو هیچکس نباشد            از آتـش دوزخـش رهائی

جز تو که دهد ز لطف و رحمت            پـاسـخ به نـوای بی‌نـوائی

لطفی، کـرمی، که بیـنوایم

هر چند بدم، من از شمایم

ای هـسـتـی اولـیـا ولایـت            دل عاشق و روح مبتلایت

شمس نهـم و امـام هـشـتم            گـفـتـا پـدرم شـود فـدایـت

از صبح ازل جواد بودی            تا شـام ابـد هـمـه گـدایـت

دلهـای هـمه خـدا پـرستان            زوّار حـریـم بـا صفـایـت

در چشم رضا خداست پیدا            از آئـیـنـه خــدا نــمــایـت

هم چشم و چراغ مرتضائی

هم پـارۀ پـیـکـر رضـائی

از ماه گرفـته تا به مـاهی            بی‌مهر رخت همه سیاهی

با مهر تو مرگ زندگـانی            بی‌مهر تو زندگی تـبـاهی

دادار و ائــمـه و نــبـیّـیـن            دادند به عـصمتت گواهی

با مهر تو از گـنـاهکـاران            بخـشـنـد مـدال بی‌گـنـاهی

دست من و دامـن ولایـت            ای حـجّـت بر حـق الهـی

مدح تو کند زبان «میثم»

بادا بـفـدات جـان «میثم»

کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم           مظهـر جـود خـدا، شمع وجود مصطفایم

سـرو بـاغ آرزوهـای عـلـیِّ مـرتـضـایـم           قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم

بحر علم و کوه حلم و دست جود کـبریایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به ملک جان و ملک دین و ملک دل زعیمم           من کتاب الله را طاها و نور و حا و میمم

من به چشم اهل معنی وجه رحمان الرّحیمم           من به خیل سالکان حقّ صراط مستقیمم

من چـراغ و چـشم سلطان سریر ارتضایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

بـوی عـطر جنّت آید از غـبار کاظـمـینم           از سنـین کـودکی فـرمانـروای عـالـمـینم

هفت خورشید سپهر معرفت را نور عینم           پای تا سر مجتبی، سر تا به پا جدّم حسینم

باب هـادی نـازنـین فرزند مصباح الهُـدایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به زنجیر محبّت قـلب عالم را گرفتم           در کـرامت ارث آبای مکـرّم را گـرفـتم

در بیان از اهل منطق فرصت دم را گرفتم           جان مأمون، قدرت یحیی بن اکثم را گرفتم

گه به استـدلال محکـم، گـاه با نطق رسایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

در فضا مأمون یکی بازِ شکاری کرد راهی           ماهیی را صید کرد از دامنِ ابـر سیاهی

بود قصدش امتحـان از مخـزن سرّ الهی           گفتمش از ابر و تبخیر و هوا و صید ماهی

داد هـوش از دست پـیش دانـش بی‌انتهـایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من امام کلّ خلقت بوده‌ام پیش از ولادت           من زعیمم کشتی توحید را بعد از شهادت

ابر و موج و بحر و ماهی داده بر فضلم شهادت           عادتم جود و کرامت بوده در اوج سیادت

هم کرامـت سائل و هم جود می‌باشد گدایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

صحـبتم زنگ غـم از آئیـنۀ دل می‌زداید           صورتم در چشم اهل دل خدا را می‌نماید

خنده‌ام باب جنان را بر خلایق می‌گشاید           چشمم از ریحانه، حُسنم از رضا دل می‌رباید

جان شیعه زنده می‌گردد به صحن با صفایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به خلق آسمان، اهل زمین باب المرادم           من فروغ دیدۀ خـیـرالـنّسا، خـیر العـبـادم

من به خیل دوستان و شیعیان زاد المعادم           من کریمم من عطوفم من رئوفم من جوادم

من به وقـت جـود با بیگـانگان هم آشنـایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

سالها سوزِ درونِ خسته شمع محـفلم شد           از جفا و فـتنۀ عـبّاسیان خون بر دلم شد

عاقبت در خانۀ دربـسته یـارم قـاتـلم شد           در جوانی با شرار زهـر حلّ مشکلم شد

من که از خلق زمین و آسمان مشکل گشایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

گشت از زهر ستم یک باره قلبم پاره پاره           سوخـتم تا شد نفس در سینۀ تنگم شراره

ظلم مأمون شد به دست دخترش اجرا دوباره           رنج ها بُـردم دمـادم فـتـنه‌ها دیـدم هماره

در سرا، جان دادم و شد عالمی ماتم سرایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

سالها پیوسته کوه غم به روی شانه بُردم           شد دلم دریای خون از خونِ دل‌هایی که خوردم

همچو گل کز شاخه می‌گردد جدا کم کم فسرده           مثل بابایم رضا در شهر غربت جان سپردم

قـاتـل نامهـربان هم گشت گـریان از برایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

گـل در ایّام بهاران مثل من پرپر نگردد           همسری مسموم زهر کینۀ همسر نگردد

مثل من در خانه یاری بی‌کس و یاور نگردد           وای بر چشمی که بر مظلومی من تر نگردد

سوز و شور و اشگ میثم شد همه وقف عزایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

ای وجودت مطلع الانوار یا موسی‌ابن‌جعفر            ای جلالت برتر از گفتار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای رواقت کعبۀ دل وی حریمت طور سینا            ای هزاران موسیت زوّار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای خوش آن بیمار کز فیض تو می‌جوشد شفایش            ای هزاران عیسیت بیمار یا موسی‌ابن‌جعفر

از تو می‌گیرد تجلّی سینه‌ام چون طور سینا            وز تو باشد چشم دل بیدار یا موسی‌ابن‌جعفر

دردمنـدم، مستـمندم، بی‌پـناهم، رو سیاهم            هر که هستم با تو دارم کار یا موسی‌ابن‌جعفر

کظم غیظ و حُسن خلقت دل برد حتّی ز دشمن            همچو جدّت احمد مختار یا موسی‌ابن‌جعفر

می‌توانی در ز خیبر سر ز جسم عمر گیری            در غزا چون حیدر کرّار یا موسی‌ابن‌جعفر

در دهـانم می‌شود دُرّ سخـن قـنـد مکرّر            چون کنم مدح تو را تکرار یا موسی‌ابن‌جعفر

پیش عفو و پای جود و نزد احسانت بود کم            هر چه باشد حاجتم بسیار یا موسی‌ابن‌جعفر

هرکه بودم با تو بودم هر که هستم با تو هستم            در گلستان شمایم خار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای که دشمن داد دشنام و نوازش کردی از او            دوستم دستی به سویم آر یا موسی‌ابن‌جعفر

دل بسوی تربـتت دست دعـا بر آسـمانم            بلکه یابم در حریمت بار یا موسی‌ابن‌جعفر

نیست آن قدرم که گردم زائر صحن و سرایت            خاک زوّارت مرا بشمار یا موسی‌ابن‌جعفر

هدیه هر کس از برای یار آرد گوهری را            این من و این چشم گوهر بار یا موسی‌ابن‌جعفر

من به عـالم گـفـته‌ام خاک در این آستانم            لطف کن پا بر سرم بگذار یا موسی‌ابن‌جعفر

کی شود دور ضریحت گردم و گریم برایت            با دلی سوزان و حال زار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو همه آزادگان را یاری از لطف و کرامت            از چه در زندان نداری یار یا موسی‌ابن‌جعفر

تیغ آتشبار بر کف گیرم و خونش بریزم            جز تو دل خواهد اگر دلدار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو سیه چال بلا را رشگ کوه طور کردی            روز و شب با ذکر و استغفار یا موسی‌ابن‌جعفر

از چه در زندان به جز زنجیر غمخواری نداری            ای به خلق عالمی غمخوار یا موسی‌ابن‌جعفر

با کدامین جرم شد ساییده ساق پات مولا            از چه دیدی روز و شب آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که زندان تو حتّی روز روشن            بوده تیره تر ز شام تار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از زنجیر و کُند و تازیانه            بر تن پـاکت بـود آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که در خاک وطن ذُرّیه ات را            گرد غربت مانده بر رخسار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که بودی روزه و هنگام مغرب            کردی از خون جگر افطار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از خرمای زهر آلود دشمن            بود در قلبت شرار نار یا موسی‌ابن‌جعفر

کُند بر پا، غل به گردن، اشک بر رخ، زهر در دل            شد نصیب حضرتت هر چار یا موسی‌ابن‌جعفر

من نمی‌دانم در آن زندان چه دیدی لیک دانم            مرگ خود را دیده‌ای صد بار یا موسی‌ابن‌جعفر

راه مشکل، بار سنگین، قامت «میثم» خمیده            کوه غم از دوش او بردار یا موسی‌ابن‌جعفر

آن زمـانـی که دل مهـیّـا شـد            دفـتـر غــم مـقــابـلــم وا شـد
تـا کـه آنـرا ورق زدم دیــدم            نهـمین صفحه نام موسی شد

حضرت کاظم از عنایت خویش            نظری کرد و سینه غوغا شد
در تـکـاپـوی گـفـتن شـعـری            طبع سردم چو گل شکوفا شد
نـفـسـی زد بـه آن دم قـدسـی            روح مُـرده دوباره احـیـا شد
تک نگاهی نمود و از پس آن            هــمــۀ درد مـن مــداوا شــد
فــقـط از او زنــم دمــادم دم            نفـسم چونکه وقـف مولا شد
ذکر او بوده ذکر هر روزش            پـور مـریـم اگـر مـسیحـا شد
سیـنـه‌ام پُر شـراره از غصه            نـالـه‌هـایم به غــم هم آوا شد
دل من از گنه زمین گیر است
آمدم تو نگـو دگـر دیـر است
ای کلیمی که صد چو موسایی            عـالـمـی بـنـده و تو مـولایی
در مـدیـح گـلـی به مثل شما            من چه گویم که پور زهرایی
پادشاهان که ریزه خوار درت            بـر هـمـه آفــریـنـش آقــایـی
آن رضایی که جان و دل از اوست            تو به شمس الـشموس بابایی
آفــتـابـی سـتــاره‌ای، مـاهـی            تو زمین، آسـمان نه دریـایی
آنـقـدر گـفـته‌اند و می‌گـویـند            که شما روز حـشـر با مایی
آن کـسی که گـدایـتـان بـاشـد            فـخـر دارد به حـاتـم طـایـی
تا که مانده حـریم پُر مهرت            چه کسی می‌رود دگر جـایی
در عـزایت اگر اجـازه دهی            هـر دو چـشمم کـنند سـقـایی
من کجا و نوشتـن از کرمت

جان مولا مرا رسان حرمت
تو که با غصه‌ها هم آغوشی            فقط از جرعه‌های غم نوشی
شمع عمرت به گوشۀ زندان            رفته دیگر به حال خاموشی
ذکـرتـان بوده ذکـر خـلّصنی            بهر رفـتن چـقـدر می‌کوشی
از جـسارت به ساحت مـادر            در تب غیرتت چه می‌جوشی
جسمت افـتاده بی‌رمق دیگر            از غل آهـنـیـین تو بیهـوشی
نکـنـد مـوقـع پـریـدن هـست            جامه‌ای از کفن چرا پوشی؟
سپـری می‌شـود ز غـمهـایت            روز و شب های من به چاووشی
مثل هر شیعه‌ای تو هم مولا            عاشق آن ضریح شش گوشی
من پریشان غصه‌هات هستم
عـاشق قـبـر با صفات هـستم

ای ز حریم تو حرم، گوشه‌ای!            وی ز عطای تو جنان خوشه‌ای
مـوسـیِ طـور ازلـیّـت، ســلام            مـشـعـل نــور ازلـیّـت، ســلام

روح مـناجـاتی و خـیـرالعـبـاد            قـبـلـۀ حـاجـاتی و باب المـراد
هفت فلک گوشه‌ای از درگهت            هشت بهشت آمده فـرش رهت
بـحـر ولایـت گـهـر فــاطــمـه            موسیِ جعـفـر، پـسـر فـاطـمـه
پلــۀ تخـتــت قـلــلِ عــالـمـیـن            جای گرفتی ز چه در کاظمین؟
ای همه شب دور سرت گشته عرش            بهر هدایت تو مقیمی به فرش

بـرتـر از آنـی که ثـنـایت کـنـم            جان چه بود تا که فدایت کنم؟
بـیـن امامــان بـنــی فــاطـمــه            حلم تو مشهورتر است از همه
هـم به قضا هم به قـدر ناظمی            کـاظمـی و کـاظمی و کـاظمی
سلسلـه پیـمـان تو از ابـتداست            سیر عروج تو ز خود تا خداست
رشـتـۀ تـسـبـیـح تو زنـجـیـرها            مشعـل شب‌های تـو تکـبـیـرها
محـبـس تو سیـنۀ سینـای نـور            قعر سیه‌چال بـه از کوه طـور
زمـزمـه‌هــای تـو صدای خـدا            هـر نـفـسـت بـود بــرای خــدا
در دل تـاریـک سـیــه‌چــال‌هـا            هم سخـن دوست شدی، سال‌ها

یوسف فـاطمـه تو و قعر چاه؟            همدم شام و سحرت اشک و آه؟
محـبـس در بستـۀ تـو چـاه بود            هـر نـفـسـت سـیـر الـی‌الله بود
خـصم ستـمکار حـقـیر تو بود            سلـسـله پـیـوسته اسیـر تو بود
نـور ز روی تـو بــرافـروخـته            زهر ز سوز جگـرت سوخـته
بـستـه هـمه روزنه‌هـای قـفـس            تـنگ شده در دل تنگـت نفـس
کـس نـشنـیـده شجـر طـور دل            غرق شود در وسط آب و گـل
چاه کسی دیده شود حبس ماه؟            مـاه شنـیدید کـه افـتـد به چـاه؟
کـشتـۀ صـیـاد سـتـمگـر شـدی            مشت پری گشتی و پرپر شدی

گرچـه ز جـاه تو خـبر داشتـند            چـار نفـر جـسـم تو برداشتـنـد
حیف که شد با همه خون دلت            مـشـیّــع جــنــازه‌ات قــاتــلـت
بــر هـمگـان داد ندا آن لعـیـن            که رهبـر رافـضیان است این
ای علـی و فاطمه را نور عین            وی دل بشکسته تو را کاظمین
مـاه رجــب بـر تو محـرّم شده            وقف غـمت گریـۀ «میثم» شده

هر شب گدایِ خانۀ موسی‌ابن جعفريم            از خـانه‌اش طعـامِ كـريـمانه می‌بـريم

نامـش ميانِ سيـنۀ ما حَـك شد از ازل            مـا نـامِ او به نـزدِ اجـانـب نـمی‌بـريـم

صدهـا ملک غـلامِ شَهـنـشاهِ كـاظـمين            عمری بود كه نوکـرِ اربابِ محـشریم

بابُ الحوائج است و نگه می‌كند به ما            هـمـواره با نـگـاهِ طبـيـبـانه بـهـتـريـم

آقای ما به ما نـظـر از لـطف می‌كـند            ما ذَرّه‌ايـم و بر هـمه دُردانه‌هـا سـريم

وقـتي كه شيعه گـشته بلا بر حراميان            معـلـوم می‌شود كه همان قـومِ برتريم

در راهِ شیعه، ما نـشنـاسـيم سر به تن            در راهِ شیعه، ما همه يـارانِ حـيـدريم

هم بی‌قرارِ روضۀ موسی‌ابن جعفر و            هم بی‌قـرارِ روضـه نـشيـنانِ مـادريـم

در كـاظـمين بی‌سر و سامانِ اين پدر            در قُم غلام و حلقه به گوشانِ دختريم

بهتر ز اين نديده جهان صحنه‌ای كه ما            پَر پَر زنان به سوی رضا چون كبوتريم

ما عـاشـقـانِ مُـردنِ در راهِ مـكـتـبـيـم            در راهِ عـشقِ آلِ عـلی جـمله بی‌سريم

گر سينه پُر شد از غـمِ اولادِ مرتضی            مـديـونِ لطف و پـاكيِ دامـانِ مـادريم

ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

هر گه غضب به قلب رئوف تو یافت دست
از آب عـفــو آتـش خـشمت فـرو نشست
ای صرف گشته عمر گران تو در نماز            دُرِّ خـداست اشک روان تو در نـمـاز
مطلـوب ایـزد است بیان تو در نمــاز            واجب بُود درود به جان تو در نـمـاز
ای جـلـوه‌هـای لـطـف خـدا دودمـان تـو
ایـن دوسـتـی سـت دوسـتـی خـانـدان تـو
تو عبد صالح و به کفت قدرت خداست            هر ادعا ز قدرت و عزّت، تو را سزاست
هارون چگونه صاحب این دعوی خطاست            کی ابر هر کجا که بباری ز مُلک ماست
قـدرت از آن توست که بر ابـر پیل وار
فرمان دهی و شیـعـۀ خود را کنی سوار
ای نبض روزگـار به کفِ با کـفایـتت            شـیـرازۀ کــتــاب شـفـاعــت ولایـتـت
شمس و قمر دو جلـوه ز نـور هدایتت            گر، مـی نـبود جـوشـش بحر عـنایتـت
تـبـلـیغ سـوء رشتۀ احـکـام مـی‌گـسـست
طـوفـان کـفـر کـشتی اسـلام می‌شکـست
بـاران ابر دست تو پایــان پذیر نیست            دریای قلب پاک تو طوفان پذیر نیست
مهر تو گوهری ست که نقصان پذیر نیست            خصم تو کافری ست که ایمان پذیر نیست
آن سان که نور عشق خدا در وجود توست
از صبح تا به ظهر، زمان سجود توست
ای کـشتـی نجات به دریـای حـادثـات            دارنـد شیعـیـان به شما چـشـم التـفـات
لب تـشنه‌ایم تـشنـۀ یک جـرعۀ فـرات            بر ما ببخـش از کـرم خویـشتن برات
در آستــان قــدس رضا نـور عـیـن تــو
دل پـر زنـد به سـوی تو و کـاظـمین تو
چون قلب مُرده از دم تو جانم آرزوست            چون خاک تشنه، قطرۀ بارانم آرزوست
سر تا به پای دردم و درمانم آرزوست            پا تا به سر نیازم و احسانـم آرزوست
بر من ببخـش آنچه کند جـودت اقـتضــا
سوگـند می‌دهم به جگر گـوشه‌ات رضا